Tot ziens prachtige Amalfikust

Daar ben ik alweer met blog nummer vijf. Ik zal beginnen waar ik in mijn vorige blog gestopt ben en dat is het weekend van zaterdag 10 mei en zondag 11 mei. Mijn lieve huisgenoot Alice moest dit weekend het appartement verlaten. Gelukkig is ze nog tot en met de dinsdag erna in een hotel in Salerno gebleven, dus we konden elkaar nog een aantal keren treffen. Toch vreemd dat mijn maatje nu inmiddels thuis is. In de afgelopen tijd ben ik haar echt gaan zien als een goede vriendin. We zaten vaak op één lijn en hadden heel veel lol samen. Het grappige is dat ze over een dikke maand tien dagen op vakantie gaat naar Sicilië, terwijl ik dan ook op Sicilië zit. De afspraak om elkaar daar een dagje te treffen staat uiteraard al! Zaterdagavond hadden Alice en ik afgesproken met Nicky (Nederlandse) en Stella (Duitse) om met zijn vieren iets te gaan eten. Uiteindelijk is het pizza met mozarella di bufala en een rosétje geworden en daar hebben we lekker van zitten smullen op mijn balkon. Niet al te laat gaan slapen, want zondag beloofde een drukke dag te gaan worden. Deze dag ben ik met Alice en Stella naar de vulkaan de Vesuvius geweest. Het duurde nogal even voordat we eindelijk boven waren, maar na enig geregel en gedoe is het ons uiteindelijk gelukt. De week ervoor hadden we op school gevraagd wat de beste manier was om bij de vulkaan te komen. Ons werd verteld: neem de trein naar Pompeï en vanaf daar kun je de bus naar de Vesuvius nemen. Prima plan. Het begon alleen gelijk al met vertraging op het treinstation in Salerno. De trein van 11:00 uur vertrok uiteindelijk om 12:00, maar we hielden de moed er in. Drie kwartier later waren we in Pompeï, maar bij het station waren geen bushaltes te vinden. Na een aantal keren in winkeltjes en tabakszaken te hebben gevraagd en nadat we vervolgens talloze keren een andere kant op gestuurd werden, waren we het een beetje zat. Heel het centrum van Pompeï hadden we al doorgelopen, maar nog steeds nergens een bus te vinden. Ondertussen werden we van alle kanten belaagd door werknemers van excursie- en informatiepunten. “Do you want to go to Pompeï? Or Capri? Or the vesuvius? Only 20 euros per person, everything included!” Nee bedankt. Te duur, aangezien je voor de openbare buslijn een paar euro betaalt, en we gaan liever zelf, dachten we nog op dat moment. Dat idee werd vijf minuten later helaas de grond in geboord. Een vriendelijke Italiaanse meneer vertelde ons dat de buslijn naar de vulkaan van het openbare busbedrijf deze dag niet meer zou rijden. Oh… fijn… met hangende pootjes gingen we toch maar weer terug naar de opdringerige werknemers van eerder, om wat meer informatie te vragen over die excursie. Ja, echt alles zou erbij in zitten. Een gids, een extra ticket zodat we met de gids eventueel een stukje de krater in mochten. Zodra we vragen gingen stellen, werd het ons al snel duidelijk dat we ter plekke nogmaals 10 euro per persoon moesten betalen om richting de krater te mogen lopen. Maar ja, we waren niet voor niets naar Pompeï gekomen. We wilden ook niet terug naar Salerno gaan zonder dat we de vulkaan op gelopen waren. Even snel geluncht en toen besloten toch maar mee te gaan. Een slingerende halfuur durende busrit verder en we waren eindelijk boven. Je raadt het al… geen gids en inderdaad nog weer tien euro entree betalen om de krater te mogen zien. Al met al was dus niets inclusief en hebben we alleen betaald voor het vervoer, pfff. Toch hebben we er maar het beste van gemaakt. We waren tenslotte (eindelijk om 15:45 uur) waar we wilden zijn: op de vulkaan! Daar begon de lange en vermoeiende klim naar boven. Het uitzicht vanaf de top was fantastisch! We hadden uitzicht op de zee, de baai van Napels en Sorrento en ook in de verte het eiland Capri. Absoluut prachtig. Ook konden we in de krater kijken. Erg interessant om te zien, zeker toen we op een gegeven moment rookwolken zagen opstijgen. De zon scheen en we hebben een erg gezellige middag gehad met zijn drieën. Om 17:30 uur moesten we weer terug zijn bij de bus en tegen die tijd waren we behoorlijk moe. Die avond hebben we ons in onze appartementen even opgefrist en later heb ik Stella nog getroffen voor een cocktail. Deze avond arriveerde ook mijn nieuwe huisgenoot. Eyse, 35 jaar oud en ze komt uit Duitsland.

Maandagochtend (12 mei) was het na een leuk weekend toch echt weer tijd voor school. De klas was weer iets veranderd. Alice, Brenda en Monique waren vertrokken en één oudere, zeer vriendelijke, Duitse mevrouw was aan onze klas toegevoegd. Deze week behandelden we weer een nieuw onderwerp en ik had meer moeite om het te volgen dan de weken ervoor. Wanneer je de grammatica niet snapt, heb je al gauw de neiging om de tekst letterlijk te vertalen naar het Nederlands. Of andersom. Dat werkt dus helaas lang niet altijd… De grammaticaregels verschillen op sommige vlakken zo veel dat een letterlijke vertaling alleen nog maar meer verwarring oplevert. Er zat niets anders op dan mijn huiswerk te maken en goed op te letten. Na de les deze maandag met een aantal schoolgenoten geluncht bij een Grieks restaurant, een koffie gedronken en die avond hadden we een gezellige meidenavond. Alice’s laatste avond in Salerno, dus we wilden het feestelijk afsluiten voor haar. Met zijn zessen uit eten geweest en wat hebben we een lol gehad. De andere gasten hadden hoogstwaarschijnlijk de pest aan ons, omdat we de hele avond de slappe lach hebben gehad, maar ach… moet kunnen. De wijn vloeide rijkelijk en ook van de limoncello na het eten konden we geen genoeg krijgen. Dat heb ik later geweten ook. Een vervelende, draaierige nacht verder, waarin ik amper drie uren geslapen had, ging de wekker alweer. De verleiding was groot om in bed te blijven, maar het leek me verstandiger naar school te gaan. Na de les troffen we Alice, haar allerlaatste middag in Salerno was aangebroken. We hebben geluncht vlakbij de boulevard, met uitzicht op zee en daarna heerlijk met zijn allen zitten zonnebaden en nog een drankje gedronken. Aan het einde van de middag hebben Alice en ik nog een laatste keer samen op ‘ons’ balkon gezeten en toen was het tijd voor haar om te gaan. Ik ben met haar meegelopen naar het station, waar we ruim op tijd aankwamen voor haar trein. Toch is het haar op de één of andere manier alsnog gelukt de trein te missen. We zaten allebei niet op te letten, maar geluk bij een ongeluk… hierdoor hadden we alsnog twee extra uren samen, omdat haar trein pas ‘s avonds weer ging. Uiteindelijk om acht uur afscheid genomen op het station. Een moeilijk moment, zoals altijd, maar met het idee in mijn achterhoofd dat ik haar hoogstwaarschijnlijk volgende maand op Sicilië weer zal zien.

De rest van de week was vrij rustig. Donderdag, na de les, nog even een leuk moment beleefd. De Giro d’Italia kwam vlak langs de school. We hadden vanaf het balkon met zijn allen goed zicht. Leuk om een keer live te zien! Deze vrijdag was het vreselijk weer. Grijs, koud en regen. Dan wordt de Amalfikust toch plotseling ook een stuk minder mooi. Toch ben ik er met drie andere schoolgenoten even op uit geweest. We hebben een kijkje genomen in Vietri sul Mare (vanaf Salerno bekeken het eerste stadje aan de Amalfi kust). Schattig klein stadje, niet veel toeristen en daardoor konden we het echte Italiaanse leven daar even bestuderen. In de avond zijn we met zijn tienen uit eten geweest, omdat het Stella’s laatste avond was. Opnieuw afscheid moeten nemen van iemand waar ik goed mee op kon schieten. Dat is hier, met het komen en gaan van de mensen, helaas onvermijdelijk…

Zaterdag (17 mei) een heerlijke dag gehad! Het weer was ’s ochtends nog een beetje twijfelachtig, maar mijn huisgenoot Eyse en ik besloten om toch naar Positano te gaan. In de haven kwamen we mijn klasgenoot Gisela tegen. Vervolgens de hele dag met zijn drieën opgetrokken. Positano is één van de mooiste stadjes die ik ooit gezien heb. Het lijkt een beetje op Amalfi, maar dan veel groter, schattiger en mooier. We hebben heerlijk rondgelopen, natuurlijk elk zo’n honderd foto’s gemaakt zoals het echte toeristen betaamt en daarna uitgebreid geluncht. Na de lunch een stukje de bergen in gelopen en aan het eind van de middag hebben Eyse en ik nog ruim twee uren op het strand gelegen. De laatste boot naar Salerno vertrok 18:30 en ruim een uur later waren we weer in de stad. We waren beide hartstikke kapot van het vele lopen en de vele indrukken, dus ik ben lekker mijn bed ingedoken en heb een filmpje gekeken. Zondag was een rustige dag. Ik wilde eigenlijk ook nog heel graag naar het eiland Capri, maar dat is ruim twee uren met de boot en alles kost natuurlijk behoorlijk veel geld. Uiteindelijk heb ik besloten om dat toch maar over te slaan. Heb ik alvast een mooie bestemming voor een toekomstige vakantie! Deze zondag rustig en uitgebreid ontbeten, op mijn balkon in de zon gezeten en ’s middags via Skype gebeld met het thuisfront.

De afgelopen week ging, zo mogelijk, nog sneller voorbij dan de vorige drie. Elke dag gigantisch mooi weer gehad. 25+ graden en zonnig. In de ochtenden naar school geweest en elke middag op het strand gelegen. Met andere woorden: volop genoten! Ik kan niet geloven dat mijn vier weken in Salerno nu alweer voorbij zijn. Het voelt gek genoeg nog korter dan de periode in Florence, terwijl ik daar maar twee weken ben geweest in plaats van vier. Salerno, Amalfi kust, Accademia Italiana en alle leuke, lieve mensen die ik ontmoet heb: grazie mille! En natuurlijk jullie trouwe lezers van mijn blog ook bedankt voor het lezen van en reageren op mijn verhalen. Op naar Sicilië, waar me hopelijk nog veel meer avonturen te wachten staan!!